Ook zij een nieuw fotografiehuis

‘Hier komt het depot en daar is straks een binnentuin.’ Ann Lacoste wijst op een zompig, braakliggend terrein afgegrensd door een verveloze muur. We staan in het centrum van Lille en de directeur van het Institut pour la Photographie laat zien hoe haar museum er na de verbouwing uit zal zien. 

Binnen volgt de ene mooie stijlkamer na de andere, met hoge spiegels en marmeren schouwen. Maar overal hangen elektriciteitsdraden los, bladdert de verf en kieren de ramen. Het pronkstuk van het gebouw is een prachtige bibliotheek met houten lambrisering. Een medewerker is net bezig een koffertje vol fotoboeken te pakken, voor een bezoek aan een school. Tijdens de verbouwing blijft het museum open voor studie en educatie. 

Even eerder heeft Ann Lacoste de plannen uiteengezet voor haar museum na de verbouwing. De begane grond wordt gratis toegankelijk, met een plek voor fotoboeken, studio’s, een café en natuurlijk de museumwinkel. Boven komen expositiezalen, net als in een nieuw gebouw buiten naast nog een binnentuin. Ook komt daar dus dat nieuwe depot, volgens de sandwichformule: in het midden het koudste deel voor zwart-wit negatieven en boven en onder de warmere depots voor de andere materialen. 

Frappant hoezeer deze plannen lijken op die van het Nederlands Fotomuseum. Ook wij hebben na onze verbouwing in pakhuis Santos straks een gratis toegankelijke begane grond, met bibliotheek, museumwinkel en café en daarboven de tentoonstellingen. Binnentuinen hebben wij niet. Wat wij wel extra hebben is een publiek toegankelijke donkere kamer en een depot als onderdeel van het museum, waarin het publiek een blik kan werpen. Dat geldt trouwens ook voor het restauratie-atelier en de ruimte waar fotografisch materiaal wordt omgepakt. 

Afgezien van ons ‘museum-binnenste-buiten’ lopen de plannen goeddeels gelijk op, net als de uitdagingen. Zoals het verkrijgen van een vergunning voor een verbouwing in een monument; een ‘sportieve’ planning; en de zorg om een fotografiedepot met de juiste temperatuur en luchtvochtigheid. 

Na zeven maanden van plannen en berekeningen maken, een uitgebreide vergunningaanvraag voorbereiden en aanbestedingen uitzetten is het geruststellend iemand te ontmoeten die in hetzelfde schuitje zit. Of nee, realiseer ik me nu ik het zie, wij zijn een stuk verder. De renovatie van pakhuis Santos, waar ooit de balen koffie lagen opgetast, is al voltooid. In ons gebouw geen kierende ramen of afgebladderde deuren. Alleen het depot moet nog worden ingebouwd en dat is nog wel een dingetje in een historisch monument. Maar het is niets vergeleken bij de uitdagingen van Ann Lacoste. Ze vertelt met een zucht dat er ook nog wordt gekeken of er archeologisch materiaal in de grond zit. ‘Er stond hier ooit een kasteel.’ 

Maar als het af is, wordt ook deze plek in het hart van Lille een monument voor de fotografie.