19.07.2019
Ze was al eens neergestreken in Rotterdam-Zuid; in het Russische Krasnoyarsk; in Gaza. En nu bouwde Marjan Teeuwen in het Zuid-Franse Arles een verwoest huis weer op uit brokstukken sloopafval. ‘Een gebouw als een sculptuur’ noemt ze het zelf, haar opeenstapeling van hout, steen, gruis.
Ik dwaal er door een parallelle wereld, waar de muren nu eens rond zijn en dan weer golvend. Waar het keurig gestapelde puin je doet nadenken over wat dit gebouw eens was en nooit meer wordt. Opbouw, verval, verwoesting - het is volgens Teeuwen synoniem aan wat we zelf in een mensenleven meemaken.
Drie maanden werkte ze aan dit ‘gebouw als een sculptuur’ in Zuid-Frankrijk en na de zomer wordt het afgebroken. Gelukkig maakt Marjan Teeuwen foto’s. Als de huizen eenmaal zijn gesloopt, zijn die beelden over. Het toont weer eens de kracht van fotografie: als het moment zelf is vervlogen, geeft de foto er nog een reflectie van.
Het verwoeste huis en foto’s van oudere installaties van Marjan Teeuwen zijn nog de hele zomer te zien op het fotofestival Les rencontres d’Arles. Temidden van zo veel meer, zoals de serie Cathédrales van Laurence Aëgerter, waarin ze een afbeelding uit de jaren vijftig van de kathedraal van Bourges opnieuw fotografeerde, met telkens ander licht. Of het werk van Mohammed Bourouissa, die de eerste verdieping van een supermarkt veranderde in een daverende ruimte gevuld met installaties, video’s en foto’s. En niet de vergeten de tentoonstelling Unretouched women van de drie Magnum fotografen, Susan Meiselas, Eve Arnold en Abigail Heyman, die in de jaren zeventig ieder op een eigen, indringende manier een beeld gaven van vrouwen uit hun tijd. Waar Heyman intieme scenes van moeders en kinderen vastlegde, zoals die vrouw die gebukt in de woonkamer staat terwijl haar dochtertje zich liefdevol aan haar been klampt, wist Meiselas achter de schermen te fotograferen bij een groep vrouwelijke strippers. ‘Het kostte me een jaar lang aandringen om er binnen te komen’, vertelde ze. ‘Er gold immers de regel: no ladies, and no babies. Maar op een gegeven moment waren ze zo aan me gewend dat ik er toch mocht fotograferen.’ Het leverde een indringende serie foto’s op van het leven op en achter het podium, die niets aan kracht heeft ingeboet.
Kortom, als u toch op vakantie in Frankrijk bent, zoals de Michelin-gids zou zeggen: het fotofestival van Arles is een omweg waard. En als Arles te ver is, kom dan gezellig naar de tentoonstelling Lust for Life in het Nederlands Fotomuseum!
Wilt u reageren? Dat kan via blog@nederlandsfotomuseum.nl
